We waren even uit de lucht, dus hier al weer het volgende verhaal met de foto's.

Februari de 1^e 2016

We vertrekken van de camping nadat we hartelijk afscheid hebben genomen van Co en Riet. We rijden een toeristische route richting Motril, d.w.z. de bergen over via Gualchos. Terecht een groene route met schitterende uitzichten, al belemmert de vandaag laaghangende zeenevel een helder zicht. We zijn nu het gebied van de suikerrietplantages in gekomen; je ruikt zelfs de zoete geur. Ons plan om in Motril Playa te blijven strandt, want de parking is helemaal geasfalteerd en er staan verbodsborden voor campers. Het kleine natuurgebied “Charca de Suarez”, op loopafstand van de parking, is van 5 uur tot 7 uur open en we willen er graag weer eens vogels kijken. We besluiten 8 km door te rijden naar de parking in Salobreña en aan het eind van de middag nog even terug te rijden. Dit per fiets te doen is geen optie; het gaat langs een drukke, onverlichte weg. We installeren ons dus op de camperplaats in Salobreña, vlak bij het strand en sluiten aan bij een stuk of 8 campers van verschillende nationaliteiten. Zo staan er Oostenrijkers, Zweden en Finnen en wat Duitsers en Nederlanders. Eerst tijd voor een zonnige picknick en daarna komt een Zweed even een (Engels) praatje maken. Ik merk dat we door het internet tegoed heen zijn en we moeten dus de komende dagen op zoek naar een Vodafonewinkel. We wandelen even het centrum in, waar alles nu dicht is. We pinnen wat geld en via een omweg langs het strand gaat het terug. Ook hier hangt de zeenevel. Tegen half 5 rijden we dan terug naar Motril om het natuurpark van de lagune te bezoeken. Het is er erg rustig en er is van alles te zien. Vanuit goed opgestelde observatieplaatsen zien we o.a. Reigers, Aalscholvers, Meerkoeten, Waterhoentjes, gewone eenden, Slobeenden, Purperkoeten, Dodaars en de door ons nog nooit gespotte Knobbelmeerkoet. We zien er een paar die een nekbandje met nummer om hebben. En dan nog de diverse rietzangers. Het blijft een schitterend stukje natuur hier en de moeite waard om steeds weer te bezoeken.

02-02-2016 Een fietstochtje

We gaan eerst op zoek naar een Vodafonewinkel. Daarvoor informeren we bij de toeristen-informatie. Volgens de behulpzame meneer is er een in het Elcampo-winkelcentrum in Motril. Hij legt ons uit hoe er te komen; dat kan ook per fiets. Uiteindelijk komen we met een handvol folders en boekjes weer naar buiten; we kunnen nog minstens een week wandelen en fietsen hier in de omgeving. Even bij de Lidl binnen voor wat voorraad en dan terug naar de camperplaats om te lunchen. Daarna maken we de fietsen klaar voor de fietstocht naar Motril volgens de route(compleet met beschrijving en foto’s) in ons nieuwe boekje. Hindernis nummer 1 is een riviertje dat nu niet droog ligt: op blote voeten dan maar naar de overkant. Verderop kunnen we de weg langs het strand niet vinden. Na wat heen en weer gezoek dan maar over het strandzand. Dat is een heel gezeul met de fiets. Bij een golfterrein vinden we weer een verharde weg die ons al gauw naar Playa de Poniente in Motril brengt. Vandaar wat verderop links en een heel eind tot aan de Elcampo over een mooi fietspad. We vinden in het grote winkelcentrum een Vodafone. De dame kan ons niet helpen, ze heeft geen mogelijkheid om ons internettegoed te verlengen. We snappen er niks van. “No tengo, no tengo”, zegt ze steeds. Ook een nieuwe prepaid kaart kan ze ons niet verkopen. Mission impossible dus vandaag. We fietsen terug via het strandfietspad en leggen even aan bij een zonnig terrasje van een chiringuito voor een wijntje en een café frappé. Dan terug tussen de tuinbouwvelden door. We steken de rivier nu over via de nieuwe brug vlak bij het strand. Ondertussen is de zeenevel weer op komen zetten. Tegen half zes zijn we weer terug. Er staat 25 km op de teller.

03-02-2016 Stukje door het binnenland boven Motril

We gaan proberen de wandelroute “Junto de los Rios” te doen vandaag. We moeten daarvoor zo’n 25 km landinwaarts en bergop naar het dorpje Otivar. Daar aangekomen zien we nog geen bordjes, dus even navragen bij de plaatselijke herbergier. Nog 5 km verder en dan aan de linkerkant is de toegangspoort…. Het er naar toe rijden is al een belevenis; de uitzichten zijn grandioos en het gaat steeds hoger over een redelijk goede weg. De toegangspoort is dicht: “Tol betalen” staat er, maar er is niemand. We zien een zeer smal, steil aflopend zandweggetje naar de parkeerplaats, 7 km verderop en daar begint dan pas de wandeling…. Dit gaan wij niet doen met ons busje…. We rijden door naar de bergpas die op 1200 meter zou liggen. Daar draaien we om en nemen dezelfde route terug. Doorrijden tot een volgende afslag zou 80 kilometer zijn naar ons volgende doel: Almuñecar. We stoppen geregeld om foto’s te maken en de diepe dalen te bewonderen. Geen wandeling, maar toch heel erg de moeite waard! Echte gemzen zien we niet… Wat lager gekomen rijden we door boomgaarden met avocado’s en mango’s. Dat gaat zo door tot aan Maro, net voor Nerja, waar we morgen gaan proberen ons internet weer te activeren. In Maro, naast de ruïne van de suikerfabriek vinden we een rustig plekje met nog een stuk of 10 campers. We wandelen het stukje naar beneden naar de Playa La Caleta de Maro. Op het strand staan wat hutjes van vrijbuiters en je kunt er yogalessen volgen. Ook hier weer veel tomatenkassen en boomgaarden met mango’s en avocado’s.

04-02-2016 Weer internet en door richting Malaga

Al vroeg zijn we in Nerja; we kennen er de weg van de vorige jaren. Hoewel toeristisch blijft het een gezellig stadje. Jammer dat de camperplaats in het centrum is opgeheven. Via de Tourist-info komen bij de Vodafonewinkel. Daar helpt men ons prima: 4 weken internet erbij en als actie 3 i.p.v.1.5 GB. Het is vandaag wat frisjes, zo’n 18 graden en een flink zeewindje; de golven zijn hoog. We kijken nog even op het Balkon van Europa en gaan dan verder de Costa Tropical langs, zoals hier de kust wordt genoemd. We passeren Torox-Costa en stoppen voor een lunchpauze en korte wandeling bij de vuurtoren van Torre de Mar. Een aantal jaar geleden kon je hier als camperaar prima op de strandparking staan, maar de twee plaatselijke campings hebben hoogstwaarschijnlijk wat vriendjes in de gemeente zo ver gekregen om er verbodsbordjes voor campers te plaatsen…. Jammer het was zo’n mooi plekje. We komen uiteindelijk in Almayate terecht waar een prima betaalde camperparking is. Het was ook weer tijd voor loos-en vulwerk. We maken nog een ommetje via het strand en het dorp, zo’n 5 kilometer en berichten Cees( een medewandelaar van Gemzen) en Truuske (die een aantal weken in Torremolinos verblijven)dat we morgen, vrijdag in de buurt zijn. We spreken af voor zaterdag. Verder probeer ik toegangskaartjes te krijgen via de internetsite van De Camenito del Rey, een spectaculaire kloofwandeling tussen El Chorro en Ardales. Helaas… tot en met maart is alles vol geboekt.